De taal van het ongeziene – wat mijn oma me leerde over vertrouwen en belichaming van mijn helder weten
Tijdens automatisch schrift kwam mijn oma Anna door met een liefdevolle boodschap over geduld, helder weten en belichaming. Ze leerde me dat mijn gaven geen werk zijn, maar een levenswijze.
Automatisch schrift met mijn oma: over helder weten, intuïtie en het leven van je wijsheid
🌕 De taal van het ongeziene
Wat mijn oma me leerde over vertrouwen in mijn helder weten
Soms verlang ik ernaar om de ongeziene wereld net zo duidelijk te horen als anderen beschrijven.
Volle boodschappen, hele zinnen, visioenen die als films voorbijtrekken.
Maar bij mij… zijn het vaak slechts fluisteringen.
Een woord. Een beeld. Een gevoel.
Een zachte kriebel op mijn schouderblad.
Vandaag deed ik automatisch schrift met mijn meest geheelde voorouder — mijn oma Anna.
De oma van wie ik mijn naam draag, mijn tante, mijn spiegelziel.
Ze kwam door met een eenvoud die alleen wijze zielen bezitten.
Geduld.
Oefenen.
Helder weten.
Beelden komen.
Ik vroeg haar waarom ik niet méér doorkrijg, waarom het bij mij zo subtiel is.
En ze antwoordde op haar zachte, liefdevolle manier:
“Omdat jij voelt met je hele wezen. Omdat jouw kanaal niet schreeuwt, maar fluistert. En in de stilte vind jij de waarheid.”
Toen vroeg ik haar of ze bij me was.
Of pap bij me was.
Of Flynt bij me was.
Drie keer voelde ik een warm ja.
De kriebel die ik zo vaak voel op mijn linker schouderblad —
dat, zei ze, is mijn innerlijk weten.
Een aanraking van het ongeziene, die me eraan herinnert dat ik geleid word.
Ik vroeg haar ook of ik mijn helder weten ooit professioneel zal toepassen,
of ik er mijn werk van zal maken — mensen opleiden, begeleiden.
Haar antwoord was zacht maar beslist:
“Nee, het wordt je levenswijze.”
En dat voelde als thuiskomen.
Want dit pad vraagt niet om diploma’s of titels,
maar om belichaming.
Om het durven leven van wat ik weet.
Om de wijsheid niet alleen te begrijpen,
maar haar te ademen, te zingen, te dansen,
tot ze in elke vezel van mijn lichaam aanwezig is.
Ze liet me voelen dat dit pad niet over ‘werk’ gaat,
maar over leven met de magie.
Dat ik de boodschap van geluk en natuur mag verspreiden,
gewoon door te zijn wie ik ben.
“Gelukkig natuurboodschap verspreiden,”
zei ze.
En toen volgden de woorden: “Ja — en zang.”
Ik zag mezelf zingen in de buitenlucht, tussen bomen en vogels,
alsof mijn stem één werd met de wind.
Toen ik haar vroeg over mijn dromen — die de laatste dagen zo heftig en onrustig zijn —
zei ze eenvoudig:
“Je bent aan het verwerken. Het komt goed. Liefs. En oefenen, oefenen.”
Die woorden bleven hangen.
Want misschien is dat precies wat dit pad is:
Oefenen. Vertrouwen.
Niet jagen op grootse openbaringen,
maar leren luisteren naar het kleine.
Het subtiele.
Het heilige in het alledaagse.
🌿
Journal prompts
Wat betekent het voor jou om de fluisteringen van je ziel te vertrouwen?
Op welke manieren laat jouw lichaam weten dat je geleid wordt?
Hoe kun jij de boodschappen die jij ontvangt — hoe klein ook — eren in je dagelijks leven?
Waarin leef jij al de belichaming van je innerlijk weten?
Affirmatie
Ik ben de belichaming van mijn weten.
Ik vertrouw op de zachte taal van het ongeziene.
Ik ontvang in stilte, en weet dat alles precies goed is.
☕ En wil je mijn creatieve pad steunen? Je kunt me altijd trakteren via Buy Me a Coffee.
