Ik vind de natuur en haar bewoners bijzonder.
Een beeldmaker, geen praatjesmaker
De natuur fluistert,
mijn lens luistert.
Als je mij (nog) niet kent...
Ik loop een ruimte binnen. Nieuwe gezichten, onbekende stemmen. Wat doe ik? Ik observeer. Eerst kijken, dan pas praten. Ooit vond iemand daar iets van. Maar weet je? Zo ben ik. En dat is oké.
Beelden zeggen meer dan 1000 woorden. Toch?
De natuur heeft mijn hart gestolen
Als kind dwaalde ik al door bossen, mijn vingers glijdend over de ruwe bast van bomen. Ik voelde me klein, maar niet onbeduidend. De natuur sprak tegen me in ritselende bladeren en kabbelend water. En ik luisterde.
Nu nog steeds.
De ratrace van het leven? Die laat ik los zodra ik mijn camera pak. Mijn ogen zoeken niet zomaar een mooi plaatje; ze zoeken een verhaal. Het moment waarop een ree net opkijkt, de wind speelt met het gras, het licht precies goed valt. Dát moment.
Ik sta liever achter de camera dan in de spotlight. Daar voel ik me thuis. Mijn lens laat zien hoe ik de wereld zie.
Van een eenzame klif in Noorwegen waar papegaaiduikers als een stel dappere dodo’s op de rotsen staan tot een zaadje in Zuid-Afrika dat uitgroeide tot een landschap vol leven.
Dat noem ik BEWUSTwording.
Maar wie ben ik nu eigenlijk?
Wie draait er aan de lens van de camera?
Waar ligt mijn focus?
Wat trekt mijn aandacht?
Momenten vangen, niet maken
Mijn foto’s zijn puur. Geen poespas, geen overmatige bewerkingen. Wat je ziet, is hoe het was. Ik vang de vluchtige momenten die anders verloren zouden gaan. De natuur, zoals ze bedoeld is.
Denk je dat ik overdrijf? Lees dan mijn blog 'Brute Moord' en ontdek hoe een simpel tafereel in de natuur een meeslepend verhaal kan worden.
Elke foto is een uniek kunstwerk, gevormd door de natuur zelf. Mijn lens is mijn manier om liefde en respect voor die natuur te verspreiden.
Mijn eigen ritme vinden
Ik trek me graag terug. Niet om de wereld te vermijden, maar om haar intenser te voelen. Boeken verslind ik, het nieuws laat ik links liggen. Ik zoek stilte in het wandelen, in het mediteren, in gewoon zijn.
Als klein meisje zong en danste ik. Dat doe ik nog steeds... als niemand kijkt.
Mindfulness helpt me om volledig in het moment te zijn. BEWUST-zijn. Daar hou ik van.
Hoe tof is dit?!
Mijn werk vind je in magazines, reist rond op het internet. En eerlijk? Dat voelt bizar. Maar ook geweldig.
Met liefde, Caroline
Twee dappere dodo’s op een rots in Noorwegen
Brute moord
Dieren wijzen mij de weg naar binnen.
Dieren zijn voor mij spiegels van puurheid en aanwezigheid. Ze leven in het moment, zonder oordeel, zonder haast. In hun blik zie ik rust, in hun gedrag herken ik instinct en vertrouwen. Ze brengen me terug naar de essentie – wie ik ben zonder ruis.
Of het nu een vogel is die zingt in de ochtend of een hond die je aankijkt met onvoorwaardelijke liefde… dieren herinneren me eraan dat verbinding zonder woorden vaak het diepst raakt. Ze zijn mijn leermeesters in zachtheid, intuïtie en vrijheid.
Mijn levensmissie – innerlijk weten
Ik ben hier om te herinneren. Om mezelf wakker te maken uit het vergeten.
Niet door te haasten. Niet door iets te bereiken. Maar door stil te worden. Te voelen. Te leven.
Ik ben op weg naar een leven in diepe afstemming.
Met de aarde. Met de dieren. Met de maan. Met mijn lichaam. Met mijn ziel.
Ik hoef niemand te redden. Ik hoef niemand te begeleiden.
Eerst mag ik mezelf thuishalen. Laag voor laag. Adem voor adem.
Ik kies voor rituelen. Voor eenvoud. Voor betekenis.
Ik eer de cycli. Ik luister naar de roep van binnen.
Ik ben niet hier om het te begrijpen, maar om het te belichamen.
Ik wandel in de voetsporen van mijn voorouders — de Kelten, de Taíno,
de sjamanen, de priesteressen, de zieners.
Hun wijsheid leeft in mijn botten. Hun herinnering stroomt door mijn bloed.
Elke dag kies ik opnieuw: voor zachtheid, voor waarheid, voor vertraging.
Ik hoef niet zeker te weten, ik hoef alleen maar trouw te zijn aan mijn voelen.
Dit pad is van mij.
Niet voor morgen. Niet voor later.
Voor nu.
En dat is genoeg.