De stille kracht van mijn dieren
De stille kracht van mijn dieren: levenslessen zonder woorden
Ze spreken geen mensentaal.
En toch leren mijn dieren me elke dag de diepste lessen over het leven.
Niet door wat ze zeggen — maar door hoe ze leven.
Pluto en Max, mijn trouwe honden.
Bowie en Edie, de nieuwsgierige konijnen.
En mijn zwarte zijdehoenders, die met hun zachte veren en stille blik iets oers met zich meedragen.
Ieder van hen is een spiegel. Een leraar. Zonder woorden.
Liefde zonder eisen
Wat me het meest raakt: hun liefde vraagt niets terug.
Pluto kijkt me aan en ik voel het gewoon: ik ben genoeg.
Max legt zijn kop op mijn schoot en alles wordt stil vanbinnen.
Ze zijn er, elke dag weer. Ook als ik moe ben, verdrietig of even de weg kwijt.
Geluk zit in de kleinste dingen
Bowie maakt sprongetjes van blijdschap wanneer ik het hooi ververs.
Edie snuffelt voorzichtig aan mijn hand, nieuwsgierig maar zacht.
De zijdehoenders scharrelen in stilte door de tuin, alsof ze het ritme van de aarde bewaken.
En ik?
Ik adem mee. Ik vertraag. Ik herinner me: dit is leven.
Aanwezigheid is de grootste gift
Geen van mijn dieren houdt me ooit een spiegel voor uit oordeel.
Ze spiegelen me alleen mijn staat van zijn.
Ze laten me voelen wanneer ik te veel in mijn hoofd zit.
Ze brengen me terug. Naar het nu. Naar eenvoud. Naar ademhalen.
Ze vragen geen uitleg, geen succes, geen perfectie.
Alleen mijn aanwezigheid. Mijn open hart.
Ik leef in hun ritme
Door met hen te leven, voel ik weer wat echt telt.
Niet de volle agenda. Niet de prestaties.
Maar de momenten waarin ik gewoon ben.
Met mijn voeten in het gras.
Met de zon op mijn huid.
Met pluimen in de lucht, poten in de modder, en ogen vol vertrouwen.
Dankjewel, lieve dieren
Lieve Pluto, Max, Bowie, Edie en onze vogels en zijdehoenders…
Dank jullie wel dat jullie mij elke dag leren hoe het voelt om gewoon te zijn.
Jullie herinneren me aan de magie van stilte, de schoonheid van ritme, en de kracht van zachte aanwezigheid.
Jullie liefde is puur, zonder oordeel, zonder voorwaarden.
Ik zie jullie. En ik voel me gezien.
En aan de dieren die me fysiek zijn voorgegaan…
Flynt, Harrie, Suzie, Mistie en allen die ik in mijn hart meedraag —
jullie zijn nooit écht weg.
Jullie leven voort in mijn herinneringen, in mijn rituelen, in de manier waarop ik kijk, voel en leef.
Jullie hebben me geleerd hoe rauw en prachtig liefde kan zijn,
zelfs als het pijn doet, zelfs als het stil wordt.
Dank jullie wel voor jullie sporen op mijn ziel.
Ik ben door jullie zachter geworden. En wijzer.
En nooit alleen.
