De vergeten sjamanistische wortels van Europa
De vergeten sjamanistische wortels van Europa
Lang voordat de katholieke kerk haar intrede deed in Europa, leefden er overal op het continent volkeren die diep geworteld waren in de ritmes van de natuur. Hun wereld was bezield. Alles had een ziel: de bomen, de stenen, de wind, het water. Deze oude tradities waren geen religies zoals we die nu kennen, maar levenswijzen. Ritmisch, cyclisch, intuïtief. En ja – vaak ook magisch.
Sjamanistische sporen in onze geschiedenis
Hoewel het woord ‘sjamanisme’ afkomstig is uit Siberië, worden veel Europese tradities daar tegenwoordig onder geschaard. Niet omdat ze precies hetzelfde waren, maar omdat ze werkten met soortgelijke principes: trance, contact met geesten of voorouders, energieheling, rituelen, orakels, kruidenkennis, offers aan de natuur en het luisteren naar innerlijke visioenen.
Denk aan:
de Sami in Scandinavië, met hun noaidi – de sjamanen die reisden tussen werelden met hun trommel
de druïden onder de Kelten, als spirituele leiders, zieners en hoeders van geheime kennis
de völva in de Germaanse en Noordse traditie, krachtige vrouwen die met seidr de toekomst konden weven
de heksen in het volksgeloof, vaak vrouwen die met kruiden, spreuken en intuïtieve wijsheid werkten
de priesteressen van oude tempeltradities, waarvan sporen nog te vinden zijn in Zuid-Europa en de Balkan
Deze culturen waren verbonden met de maan, de cyclus van het land, de sterren en de seizoenen. Het lichaam was geen zondige last, maar een tempel. De natuur was niet iets om te overheersen, maar een geliefde spiegel van de ziel.
Sjamanendrum
In de moderne wereld wordt de sjamanendrum niet alleen gebruikt door sjamanen en spirituele beoefenaars.
De invloed van de kerstening
Toen het christendom zich verspreidde, werden veel van deze tradities onderdrukt of zelfs vernietigd. Wat niet paste binnen de dogma’s, werd bestempeld als ‘heidens’ of ‘duivels’. Kennis die eeuwenlang van generatie op generatie was doorgegeven, raakte versnipperd of ging verloren.
Toch bleef het ondergronds voortleven. In oude verhalen, in volksrituelen, in liederen en legenden. En nu, eeuwen later, voelen steeds meer mensen de roep om zich opnieuw te verbinden met die oeroude wijsheid.
Een herinnering in je botten
Misschien herken je het wel. Een vreemd vertrouwd gevoel als je in het bos loopt. Een diepe ontroering bij een volle maan. De neiging om te werken met kruiden, kristallen, of je dromen op te schrijven. Het verlangen naar rituelen. Naar betekenis.
Dat is geen toeval.
Veel van ons dragen die herinnering nog in onze botten. In ons bloed. In onze ziel. Het zijn echo’s van voorouders die met blote voeten over de aarde liepen, die zich verbonden voelden met alles wat leefde, en die wisten dat magie geen sprookje is, maar een manier van waarnemen.
De herontdekking van het oude weten
Vandaag de dag mogen we dat weten herontdekken – op onze eigen manier. Niet door alles letterlijk te kopiëren, maar door te luisteren. Te voelen. Te herinneren. Door opnieuw in contact te komen met onze intuïtie, onze cyclus, de aarde, en de ongeziene werelden.
We mogen bouwen aan een nieuwe spiritualiteit die geworteld is in het oude, maar gericht op de toekomst. Één die eer doet aan de natuur, aan onze voorouders en vooral: aan onszelf.
