Flynt vermist Stevensweert

Flynt – mijn lief, mijn pijn, mijn pad

Op 12 februari 2022 verdween Flynt.
Mijn hond. Mijn maatje. Mijn spiegel.
Twee dagen voor zijn elfde verjaardag.

We waren op cursus, ver weg van huis, toen het telefoontje kwam: Flynt was ontsnapt bij mijn ouders in Stevensweert.
Hij was onrustig geweest. Alsof hij iets voelde.
Wat er precies is gebeurd weet niemand, maar hij rende drie keer terug naar het huis, en liet zich toch niet vangen. Daarna verdween hij.

Wat volgde, is moeilijk uit te leggen.
Een eindeloze zoektocht.
Een rollercoaster van emoties.
Wekenlang leven op adrenaline, angst en hoop.

We hebben alles gedaan wat mogelijk was.
Voerplekken. Vangkooien. Drones. Camera’s. Nachtelijke zoektochten.
Met boten langs de Maas.
Met speurhonden het gebied in.
Met warmtebeeldcamera’s in de kou.

Zaterdag 23 juli gingen we zelfs met 18 mensen het natuurgebied in.
Want opgeven? Dat konden we niet.
Kunnen we nog steeds niet maar het moest.

Want de werkelijkheid is rauw:
Het gebied is groot. Ondoordringbaar.
En Flynt bleef onvindbaar.

Soms kwam er een sprankje hoop.
Een zichtmelding. Een wazige foto.
Een keer was ik onderweg om afscheid te nemen van onze hamster Mistie – ongeneeslijk ziek – toen er een foto van Flynt binnenkwam.
Twee speurhonden bevestigden dat hij het was.
Zijn staart stond recht omhoog.
Alsof hij het naar zijn zin had.

Maar ook die hoop vervaagde.
Acties bleven uit.
Mensen werkten langs elkaar heen.
Zoekteams keken naar hun ego’s in plaats van naar het dier.
En ergens onderweg… verloor ik mezelf.

Mijn lichaam stopte ermee.
Burn-out.
Totale uitval.

Mijn body kon niet meer.
Maar mijn mind werd wakker.

De vermissing van Flynt heeft me langzaam op het spirituele pad gezet.
Niet vanuit keuze, maar vanuit noodzaak.
Ik zocht betekenis in de chaos, rust in de wanhoop, licht in het donker.

En ja, ik ben nu spiritueel coach.
Afgestudeerd.
Bewust.
Maar niet genezen.

Flynt blijft mijn pijnpunt.
Elke dag.
Zijn afwezigheid is voelbaar in elke vezel van mijn lijf.

Op 22 april 2023 werd hij voor het laatst gezien in Dieteren.
We zijn nu bijna twee jaar verder. Geen meldingen meer. Geen tekenen van leven.

Ik wist het ergens al.
Maar ik wilde het zeker weten.
Dus vroeg ik het universum om een teken.
Niet zomaar iets.
Een roze veer — een kleur die niet snel op mijn pad komt.

En op het moment dat ik dacht: “Ik heb nog steeds geen roze veer gezien…”
lag hij daar.
Tien stappen verder.
Aan mijn voeten.
Mijn hart maakte een sprongetje. Tekens vragen werkt!

En toen de realiteit.
De waarheid die ik diep vanbinnen al kende.
Flynt leeft niet meer.
Het teken bevestigde wat ik nog niet durfde te voelen.

Flynt is meer dan een hond.
Hij is mijn gids geweest in een wereld die ik niet kende.
Hij heeft me stilgezet, teruggebracht, geopend.
Maar ook stukgemaakt.

Deze pijn is niet afgerond.
En dat hoeft ook niet.

Dit is geen verhaal met een strik erom.
Dit is rouw.
Dit is liefde.
Dit ben ik.

Met liefde, Caroline