Wat de vermissing van mijn hond me spiritueel leerde
Wat de vermissing van mijn hond me leerde: de spirituele betekenis van verlies
De vermissing van mijn hond Flynt voelde als een donderinslag in mijn leven. Het was niet alleen het verlies van een dierbare ziel, maar het begin van een lange, verwarrende weg naar mezelf. Zijn afwezigheid duwde me richting stilstand, verdriet en uiteindelijk een burn-out die me volledig tot stilzitten dwong. Pas daarna begon ik langzaam, stap voor stap, mijn weg terug te vinden. Ik ben er nog steeds niet – maar ik voel dat het pad zich opent, en dat Flynt daar onlosmakelijk deel van uitmaakt.
Spiritualiteit als onverwacht begin
Toen Flynt verdween, verdween ook een stuk vertrouwen in het leven zoals ik het kende. Alles stond op losse schroeven. In die leegte begon ik mezelf vragen te stellen die ik eerder nooit durfde stellen: wie ben ik zonder hem? waar hoor ik thuis? wat betekent echte verbinding?
Ik vond geen directe antwoorden, maar wel fluisteringen. Kleine momenten van troost. Een ritueel. Een ademhaling. Een steen die ik oppakte en niet zomaar kon loslaten. Langzaam ontstond er iets van verbinding met het grotere geheel – een spirituele bedding waarin het verdriet er mocht zijn, en waarin ik mezelf beetje bij beetje opnieuw mocht leren kennen.
Mijn grenzen leren voelen
De maanden na Flynt’s vermissing en de burn-out die volgde, maakten pijnlijk duidelijk dat ik jarenlang over mijn eigen grenzen was gegaan. Ik had niet geleerd hoe ik moest zeggen: “Dit is te veel.” Of: “Ik heb rust nodig.”
Zijn verdwijning confronteerde me met het rauwe feit dat ik zelf nauwelijks nog wist waar ik begon en waar ik ophield. Tijdens het zoeken, het hopen, het instorten, begon ik dat langzaam te voelen.
Ik leerde dat ik mensen mocht buitensluiten die geen ruimte hadden voor mijn rouw.
Dat ik niet hoefde te glimlachen als alles in mij schreeuwde.
En dat het helemáál oké is om rust te kiezen boven doorgaan.
Flynt – mijn lief, mijn pijn, mijn pad
Voor mezelf leren opkomen
Wat ik niet durfde vóór Flynt’s verdwijning, werd ineens noodzakelijk: opkomen voor mezelf. Niet langer mezelf wegcijferen of me aanpassen aan verwachtingen. Ik kon niet anders meer.
Soms was het zacht, soms radicaal. Ik vroeg om hulp, ik verbrak contact, ik durfde eerlijk te zijn over wat ik wél en niet aankon. Flynt leerde me – juist in zijn afwezigheid – dat mijn behoeftes er mogen zijn. Dat zorgen voor mezelf geen egoïsme is, maar overleven. En helen.
Flynt leeft voort in mijn energie
Flynt is fysiek niet meer hier, maar zijn energie reist met me mee. In elke foto. In elk stil moment waarin ik hem nog voel. In de veer op mijn pad. De burn-out en zijn vermissing hebben me veranderd. Niet omdat ik alles nu beter weet, maar omdat ik ben gaan luisteren. Naar mijn lichaam. Naar mijn ziel. Naar de lessen die ik jarenlang negeerde.
“Soms zijn het de breuken die ons openbreken voor wie we werkelijk zijn.”
Flynt’s verdwijning heeft mijn leven stilgezet. Het rouwen, de burn-out, het proces van terugvinden: het is nog gaande. Maar het is ook een pad dat me steeds dichter bij mijn waarheid brengt. Ik leer voelen, grenzen stellen, kiezen voor mezelf.
Dankzij Flynt, in zijn liefde én zijn afwezigheid, ontstaat er iets nieuws. Een trager, echter, dieper leven.
bronnen:
